“Latający rybacy” z Taberfane

Reorganizacja

1 września 1943 dokonała się reforma organizacyjna japońskiego lotnictwa marynarki. Jedną z zastosowanych zmian było przekształcenie 934 Kôkûtaï z jednostki wsparcia podległej 24 bazie marynarki w jednostkę operacyjną podległą 23 flotylli. Zwiększono przy tym etatową siłę bojową Kôkûtaï do 36 samolotów (16 E13A1, 12 A6M2-N i 8 F1M2). Zmiana ta nie miała jednak żadnego wpływu na działania tej jednostki. Dalej miała ona bronić obszaru Morza Arafura, co przy jej nikłym potencjale ograniczało się obrony własnego kotwicowiska, oraz patrolować zaczepnie nad szlakami żeglugowymi na północny wschód od Australii.

Kolejna walka “Rufe” nad Aru odbyła się dopiero ponad dwa tygodnie później i to znowu za sprawą nalotu Beaufighterów z 31 dywizjonu RAAF. Tym razem dwie pary po dwa Beaufightery miały atakować cele na wodzie i na ziemi, a trzy inne Bristole miały je osłaniać z powietrza. Australijczycy wystartowali jeszcze przed świtem i lecąc w ciemności przez opadającą mgłę osłona trzech Beaufighterów prowadzona przez porucznika Ogdena straciła kontakt z pozostałą czwórką dowodzoną przez podpułkownika Fredericka F. Manna. Atakująca czwórka zatopiła uzbrojoną barkę i uszkodziła na wodzie jednego F1M2 (Australijczycy zgłosili zniszczenie czterech “Pete” na wodzie). Fred Mann chciał zaatakować od czoła startującego “Rufe”, ale ściągnięte niedawno do Taberfane działka przeciwlotnicze 25mm trafiły celnie jego maszynę. Mann zawrócił na jednym silniku i z ledwością dociągnął do Millingimbi. Tymczasem japońskie wodnosamoloty po starcie ruszyły w kierunku dostrzeżonej eskorty trzech Beaufighterów, które pojawiły się właśnie nad Taberfane. Trzej piloci “Rufe” – chorąży Susumu Kawasaki, mat Hidenori Matsunaga i marynarz Takaomi Ôyama – wraz z porucznikiem Kawazoe lecącym na F1M2 stoczyli gwałtowną walkę i zgłosili potem zestrzelenie wszystkich sześciu (sic) maszyn australijskich – pięciu na pewno i jednego prawdopodobnie. W rzeczywistości żaden z trójki Beaufighterów nie został zestrzelony, choć w drodze powrotnej zabrakło im paliwa i musiały lądować przymusowo. Jeden z nich zderzył się podczas lądowania z chmarą ptaków i po przyziemieniu nadawał się już tylko na części zamienne. 

Koniec września i cały październik 1943 były dla 934 Kôkûtaï całkowicie bezowocne. 31 dywizjon RAAF skierowano do atakowania innych wysp Holenderskich Indii Wschodnich, a jedynymi samolotami alianckimi zakłócającymi spokój archipelagu Aru były przelatujące wysoko B-24D USAAF. Piloci “Rufe” z Taberfane próbowali je trzykrotnie przechwycić (21 września, 15 października i 26 października), ale bezskutecznie.

2 listopada 1943 Australijczycy przypomnieli sobie o wyspach Aru. I tym razem uderzyli mocno, bo wysłali sześć holenderskich Mitchelli z 18 dywizjonu w eskorcie sześciu Beaufighterów z 31 dywizjonu. Celem ataku nie było jednak Taberfane, a budowany na Trangan pas startowy. Na ich drodze stanęły cztery “Rufe” z 934 Kôkûtaï pilotowane przez chorążego Takeshi Kawaguchi, mata Toshiô Imadę, marynarza Takaomi Ôyamę i marynarza Kiyoichi Kubo. Japończycy skupili się na bombowcach i zestrzelili jednego Mitchella mylnie rozpoznając go jako Beaufightera. Ilościowo zgłoszenia japońskie były jednak w stu procentach trafne, bo zameldowali o jednym zwycięstwie, a Australijczycy, a właściwie Holendrzy stracili jedną maszynę.

Tego samego dnia 934 Kôkûtaï otworzył nową placówkę na wyjeździe. 23 flotylla otrzymała bowiem zadanie zapewnienia obrony powietrznej Manokwari na zachodnich krańcach Nowej Gwinei, u nasady półwyspu Ptasia Głowa, gdzie zaczęto budowę lotniska będącego składowym elementem nowego węzła lotnisk wokół wyspy Biak. Jako pierwsi na nowym kotwicowisku wylądowali porucznik Masamichi Minokata i mat Hidenori Matsunaga. Oprócz Manokwari 934 Kôkûtaï utworzył jeszcze jeden przyczółek na przystani Tual na zachód od wyspy Kai, około 200 kilometrów na zachód od Taberfane. Ale w Tual miały stacjonować tylko dwupłatowe Mitsubishi F1M2.