Spitfiry nad Darwinem

Epilog

Alianci mogli się domyślać, że Japończycy zrezygnowali z atakowania Australii, ale nie wiedzieli tego na pewno. Ponadto nieuchronnie zbliżał się czas wielkiej kontrofensywy mającej ostatecznie pokonać i wypchnąć Japonię z wysp Pacyfiku. Nie podjęto jeszcze decyzji w jaki sposób to będzie wykonane i jakie będą kierunki ataku, ale wiadomo było, że wojska australijskie wezmą w tym udział. Siły lotnicze w Australii musiały więc być rozbudowane.

Wielka Brytania szykowała się do inwazji w Normandii i to był cel priorytetowy dla RAF, ale podbudowany wielkimi kontyngentami amerykańskich wojsk napływającymi na Wyspy Brytyjskie Churchill doszedł do wniosku, że pora już na działania PR mające odbudować polityczny wpływ imperium w dominiach. I tak 15 grudnia 1943 w bazie Lawntown koło Brisbane w Australii utworzono dwa zupełnie nowe brytyjskie dywizjony myśliwskie 548 i 549. Miały one latać na Spitfirach, ale proces treningu i oczekiwanie na nowe maszyny miały potrwać ponad kwartał.

Tymczasem na podstawie doświadczeń z walk nad Darwniem Australia zaczęła starać się o dostarczenie z Wielkiej Brytanii Spitfirów Mk.VIII. Co prawda najbardziej pożądanej specjalnej wysokościowej wersji tego myśliwca już nie produkowano, ale i tak standardowy Mk.VIII byłby zdecydowanym krokiem naprzód w stosunku do posiadanych Mk.V. I tu Churchill wykazał się dobrą wolą, a raczej zmysłem politycznym i do Australii zaczęły płynąć dostawy nowych samolotów. Jako pierwszy nowe Spitfiry zaczął w styczniu testować 452 dywizjon. Była to jednak przejściowa sytuacja i dywizjon szybko wrócił do latania na Mk.Vc. Do przezbrojenia całego skrzydła wystarczająca ilość nowych maszyn dostępna była na przełomie marca i kwietnia 1944. W kwietniu 1944 dokonano pierwszej większej zmiany organizacyjnej. Z 1 skrzydła RAAF odeszły australijskie dywizjony 452 i 457, a zastąpiły je nowe brytyjskie dywizjony 548 i 549. Tym samym australijskie miasto Darwin miały odtąd bronić wyłącznie dywizjony brytyjskie i były one wyposażone w nowe Spitfiry Mk.VIII. Ale nic już się tam nie miało dziać ciekawego.

Dywizjony 452 i 457, które latały jeszcze na Spitfirach Mk.Vc utworzyły 80 skrzydło RAAF, którego dowództwo objął Caldwell. Skrzydło to walczyło potem w Nowej Gwinei, przezbrojone zostało na Spitfiry Mk.VIII, walczyło na wyspach centralnych Holenderskich Indii Wschodnich, potem pod koniec roku zostało zasilone przez 79 dywizjon RAAF, który walczył wcześniej w Nowej Gwinei i w końcu w 1945 było wykorzystane w walkach na atolu Morotai. Generał MacArthur nie zgodził się na dopuszczenia do walk na Filipinach żadnych sił poza amerykańskimi i australijskie lotnictwo ominęły spektakularne walki powietrzne końcowego okresu wojny. Od chwili powołania, do końca wojny 80 skrzydło miało odnieść tylko cztery zwycięstwa powietrzne.